Τίποτε δεν είναι μάταιο, προχωρείτε μπροστά με την Επιστήμη!
κραυγάζει ο σύγχρονος εκκλησιαστής, δηλαδή όλος ο κόσμος.
Προχωρείτε! Αυτός ο δρόμος είναι στρωμένος με τα πτώματα των κακών και των τεμπέληδων.
Γρήγορα, λίγο πιο γρήγορα!
Εκεί κάτω, πέρα από τη νύχτα, οι μέλλουσες ανταμοιβές οι αιώνιες, θα τις αφήσουμε να μας ξεφύγουν;
Μα τι μπορώ να κάνω;
Προχώρα!
Αφού την εργασία την ξέρω κι η Επιστήμη είναι πολύ αργή,
το βλέπω καθαρά, είναι πολύ απλό, κάνει ζέστη, θα με προσπεράσουν.
Γνωρίζω το καθήκον μου και θα νιώθω περήφανος όπως οι περισσότεροι παραμελώντας το.
Πάει, ρήμαξε η ζωή μου, ας κάνουμε λίγο το κορόιδο, ας τεμπελιάσουμε.
Έλεος πια! Θα υπάρχουμε διασκεδάζοντας, ονειροπολώντας τραγελαφικούς έρωτες,
φανταστικά σύμπαντα, γκρινιάζοντας για τα φαινόμενα του κόσμου:
σαλτιμπάγκους, ζητιάνους, καλλιτέχνες, παπάδες, και ληστές.
Στο κρεβάτι του νοσοκομείου μου ήρθε μια δυνατή μυρωδιά λιβανιού.
Βλέπω μπροστά μου πάλι τα άθλια παιδικά μου χρόνια.
Και λοιπόν; Κλείνω τα είκοσι, όπως τα κλείνουν κι άλλοι.
Όχι. Όχι. Εγώ επαναστατώ ενάντια στο θάνατο,
η εργασία φαντάζει ασήμαντη για τη δική μου περηφάνια.
Θάταν πολύ σύντομο μαρτύριο να εγκαταλείψω τον κόσμο έτσι.
Την τελευταία στιγμή θα παράδερνα δεξιά κι αριστερά.
Και τότε, τότε ψυχούλα μου ξέχνα την αιωνιότητα για πάντα.
Μια Εποχή στην Κόλαση
Μετάφραση: Χριστόφορος Λιοντάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου