Αγγελική Ελευθερίου - Στίχοι

Μια μέρα που θα κάνει κρύο

Μια μέρα που θα κάνει κρύο θα γυρίσεις
κι όχι την πόρτα μα το τζάμι θα χτυπήσεις.
Τα ίδια ρούχα όπως πάντα θα φοράς,
θα ‘χεις τα χέρια σου στις τσέπες.
Όπως πάντα θα γελάς, δεν θα μιλάς όπως πάντα.

Έφυγες με το κρύο και με την βροχή,
πάλι με κρύο και μ’ αγιάζι θα γυρίσεις.
Βγάλ’ το σακάκι σου θα πω, έχει βραχεί.
Την ίδια μάρκα τα τσιγάρα σου θ’ ανοίξεις,
σπίρτα έχει δίπλα σου θα πω και θα καπνίσεις.

Δακρύσαν τα σεντόνια μου

Όταν από κοντά μου πια θα έχεις φύγει
κι όταν δεν θα ‘χω από πού να κρατηθώ,
όταν κι οι φίλοι θα χαθούνε λίγοι-λίγοι
κι αυτή η νύχτα που θαρρώ πως θα πνιγώ,
πόσες αγάπες μες στον κόσμο θα ‘χουν μείνει
και τη δικιά σου σε ποια μάτια θα την βρω.

Δακρύσαν τα σεντόνια μου κι απόψε
κι από τα τζάμια στάζει καταχνιά.
Παρ’ την κιθάρα σου και λίγο παίξε
για κείνο το πουλί στην ερημιά.

Μη μου κλαις μέσα στον ύπνο σου τα βράδια
και λες πως θες να μείνεις μοναχή.
Τα όνειρά σου τα ‘κανες κομμάτια,
χωρίς αυτά πού θα βρεις την αρχή;

Έπαιξες με την καρδιά μου

Έπαιξες την καρδιά μου επάνω στα χαρτιά
όπως οι μόρτες με την τράπουλα στο σταυροδρόμι.
Την ώρα αυτή πετάξαν χίλια πουλιά
και συ επίστεψες πως κλείσανε οι δρόμοι.

Κι ήραν τα μάτια μου γραμμόφωνα παλιά
που τραγουδούν αργά ανατολίτικα τραγούδια
κι ήραν τα σπλάχνα μου μια πικραμυγδαλιά
κι από τις φυλακές φτάνουν ως πέρα τα νταούλια.

Μες στο παιχνίδι των καιρών σαν μ’ άφησες μου το ‘πες,
ένα παιδάκι μου ‘δωσε νερό και συ μου το ‘πιες
και δε λογάριασες τη στέρνα της ψυχής μου που το θέλει.

Όταν σε βρήκα

Όταν σε βρήκα πόναγες
στο μέρος της καρδιάς,
μέσα σε δρόμους γύρναγες
σαν φύλλο ζαλισμένο.

Όταν σε βρήκα μίλαγες
σαν δράμα ξενιτιάς
κι όταν μια μέρα γέλασες
είπα θα περιμένω.

Τώρα μέσα στο αίμα μου
σε βρίσκω να κυλάς
σαν προσευχή
σε άγνωστο θεό κι αγριεμένο.

Τώρα σαν το πουλί
μέσα στα μάτια μου πετάς
και σαν κερί μες στη βροχή
που μένει αναμμένο.

Τώρα πρέπει να μείνεις μόνος

Τώρα πρέπει να μείνεις μόνος και να θυμηθείς
και πλατανόφυλλα να φέρεις και να γράψεις.
Τώρα πρέπει να πάψεις να πονάς και μη μου πεις
να μείνω δίπλα σου εγώ για να ξεχάσεις.

Ό,τι θυμάσαι τώρα να το κάνεις φυλαχτό
και το κλειδί του στην καρδιά σου να κρεμάσεις
και μη πιστέψεις πως το αίμα σου έγινε νερό
και πρέπει τώρα απ’ την αρχή ν’ αλλάξεις.

Εγώ πάνω στο βράχο μου θα μείνω σαν κεράκι
που δε θα λιώνει απ’ του καιρού το χαλασμό.
Σ’ ένα ποτάμι μακρινό θα γίνω ένα γλαράκι,
θα ‘ναι για σένανε μαζί καινούργιο και παλιό.

Νυχτώνει

Τώρα μονάχα θα θυμάμαι τις στιγμές
εκείνες που εσύ έχεις ξεχάσει.
Ήτανε όλες τους λιγάκι βροχερές
σα δάκρυ που δεν έλεγε να στάξει.

Σιγά σιγά νυχτώνει τώρα πια για μας,
σαν τη βροχή άσε τα δάκρυα κι ας τρέξουνε
και συ που είσαι άνεμος μη τα φυσάς,
δάκρυα είναι θα στεγνώσουνε.

Τώρα μονάχα θα θυμάμαι τις φωνές
όταν σκοτείνιαζε μέσα στο σπίτι
κι οι ώρες τότε σταματούσανε κι αυτές
κι ανέβαινα και γύριζα τον δείκτη.

Σιγά σιγά νυχτώνει τώρα πια για μας,
σαν τη βροχή άσε τα δάκρυα κι ας τρέξουνε
και συ που είσαι άνεμος μη τα φυσάς.
Δάκρυα είναι, θα στεγνώσουνε.

Με βρήκε πάλι η ερημιά

Με βρήκε πάλι η ερημιά
δεν μ’ είχε χάσει,
σαν κάποια σύσταση
παλιά που ‘χει αλλάξει.

Και μου ‘φερε το χωρισμό
μέσα σε γράμμα,
κουράστηκα για να σε βρω
μα το ‘χα τάμα.

Μπροστά στην πόρτα μου έκατσε
δίπλα στο γιασεμί μου κι αυτό ανθίζει
δυο φορές καρδούλα μου
αχ, τη μια μες στην ψυχή μου.

 Μίκης Θεοδωράκης - Μαρία Παπαγεωργίου | Δάκρυσαν τα σεντόνια μου [Αλληλογραφία]