Στα λιμανάκια τώρα που ησυχάζουν
Στων άχρωμων βασιλεμάτων την αγγούσα
Με λίγες πασσαρούλες αραμένες μες σ' αυτά,
Κάποιοι γυρμένοι άνθρωποι στους μώλους
Τηράν κατά το πέλαο σιωπώντας.
Στα λιμανάκια τ' αφημένα και τα έρμα
Με τα μεγάλα τους βαρούλκα σαπισμένα,
Οπού φαντάζουνε σα μεγαθήριων σκελετοί,
Περνούν οι γλάροι κράζοντας και αργοπετώντας
Προς τα νησάκια με τις βαθυπράσινες στρωσσές,
Και οι κραξές τους μοιάζουνε σαν κοπετοί.
Μέσα στη χώρα
Που τη θλίβει το δείλι
Και απλώνει από τα σπίτια ήσκιους νωθρούς
Καλούν οι γνώριμες καμπάνες
Στους εσπερινούς,
Ενώ από τα παμπάλαια χαμόσπιστα
Κι αργοπατώντας
Προβαίνουν οι κυρούλες πένθιμα βογγώντας.
Κ' είναι για κείνους τους ανθρώπους,
Ώρες βαρειές, που κραίνουνε μηνώντας
Τις υστερνές τους μέρες σ' άλλους τόπους.
Ηγησώ, τ. 4, Αύγουστος 1907.
Απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου