Κωνσταντίνος Λουκόπουλος-[άτιτλο]

σε ψάχνω και σε ψάχνω

μα όλο σκοντάφτω

στο νησί που παράγει

εκχυμώσεις

χαμηλώνω τα φώτα

κι ο αέρας μυρίζει θάλασσα

ένα χελιδόνι μεγαλώνει μέσα μου

φουσκώνοντας

σαν σαμπρέλα

κι η κοιλιά του γίνεται

πιο λευκή κι από ένα

νεκροταφείο περιστεριών

κι όπως βήχεις

για να με θυμηθείς

θυμάσαι μόνο

τα πρόσωπα των προβάτων

που

αναγκαστικά

μακέλεψες

εσύ

ο περιστασιακός

εκδορέας

ή

τα χρόνια σου

ως πατέρας

που γίναν στιγμές

εκθετικά

παιδί δεν είσαι πλέον

παρα - ολυμπιονίκης

και το τετραπληγικό σου βοήθημα

τρίζει οίκτο και φιλανθρωπία

αδύνατον να ζεις

κάτω από τέτοιο φως

εσύ

σκοτεινέ Θωμά του Μπλανσό

με τα πόδια δέντρα

ούτε Ερμής

ούτε Ποσειδώνας

ούτε Λογγίνος ο Αμετανόητος

ξερό δέντρο

που φυτρώνει

απευθείας

στην ξερολιθιά

αρκεί ώστε

εκείνος ο ευγενής κόπρος

να αναγορευτεί επιτέλους

pedigree

ΚΛ -  07/03/2019 - συλλογή ΕΝΥΠΝΙΑ ΤΑ ΜΕΘΕΟΡΤΙΑ