Δημἠτρης Δούκαρης-Δύο Ποιήματα

IV

Συχώρεσέ με Επανάσταση∙

εγώ είμαι κορμί κι Εσύ είσαι ιδέα,

εγώ είμαι αίμα κι Εσύ είσαι αρχές,

εγώ είμαι πάθος κι Εσύ αταραξία,

εγώ είμαι ζωή και θάνατος

κι Εσύ μονάχα ζωή και όχι θάνατος,

συχώρεσέ με Επανάσταση –

εγώ έχω πονέσει περισσότερο από Σένα.

(Το γυμνό χώμα, 1957)

ΕΝΑΣ ΑΝΕΜΟΣ

Πέρασε ένας άνεμος και με πλήγωσε:

φορούσε τα μαλλιά σου,

έτρεχε με το βλέμμα σου,

ένας άνεμος τυλιγμένος το αδιάφορο δέρμα σου∙

αν ήμουνα δέντρο θα έσπαζε τις ρίζες μου

θα ξερίζωνε, ένα ένα, τα κλωνάρια μου,

θα σπάθιζε τα τσακισμένα μου φύλλα∙

αν ήμουνα θάλασσα θα βούρκωνε το βυθό μου,

θα σώριαζε το χρώμα μου,

θα ράγιζε τα φημισμένα μου κύματα∙

αν ήμουνα δέντρο, αν ήμουνα θάλασσα,

θα μου άφηνε την ψυχή μου

για να μπορέσω να σε νοσταλγήσω –

πέρασε ένας άνεμος και με πλήγωσε:

φορούσε τα μαλλιά σου,

έτρεχε με το βλέμμα σου,

ένας άνεμος τυλιγμένος το θάνατο,

που μου πρόσφερες.

(Περιοχές, 1958)

Δημήτρης Δούκαρης (1925-1982)