Σαν το σκυλί που το διώχνουν με πέτρες
κι αυτό ξαναγυρίζει στην ίδια πόρτα
εκδίδομαι με το άλλο μου πρόσωπο
με το άλλο μου όνομα.
(Πλέον η ποίηση, φίλε, γίνεται επικίνδυνη
ανάκριση εξουσίας
που από πριν γνωρίζει τα συμβάντα).
Συνεχώς να ταξιδεύω αμφίρροπος
ακίνητος να εξοστρακίζομαι
να συνωμοτώ
πάνω σε πράματα απλά
γιατί έξω διαβάζω νεκρώσιμα
κι από μέσα δοξολογάω αρχιπέλαγα
σα να μου λείπει ένα χέρι ή ένα πόδι
κι από το πλήθος προσπαθώ να το κρύψω.
Δύσκολο να καταλάβετε τις αγέρωχες λεύκες
δυσκολότερο να βρείτε την έξοδο
σε άγνωστο δίλημμα.
«Τα προσωπεία», (1985)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου