Λουλουδένια δόντια, φιλέ από πάχνη,
χορταρένια χέρια, λεπτοκαμωμένη παραμάνα εσύ
της γης τα σεντόνια έχε μου έτοιμα
και των ξεριζωμένων βρύων το πάπλωμα.
Θ' αφεθώ στον ύπνο, παραμάνα μου, να πλαγιάσω βάλε με,
ένα φως στο προσκεφάλι μου άναψε,
μια σύναξη άστρων, όποια σ' αρέσει
είναι όλες καλές, κατέβασε τες λιγάκι πιο κάτω.
Μονάχη άσε με: ακούς τα μπουμπούκια να ξεπετιούνται
ένα ουράνιο πόδι από ψηλά σε λικνίζει
ένα πουλί σου δίνει τις ρυθμικές μελωδίες του
...για να ξεχάσεις. Ευχαριστώ! Α, κι ένα θέλημα:
εάν εκείνος τηλεφωνήσει ξανά
πες του να μην επιμείνει, πως έχω πια φύγει.
Alfonsina Storni (Argentina, 1892-1938)
Μετάφραση: Στέργιος Ντέρτσας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου