Νικηφόρος Βρεττάκος - Η στιγμή

Χτες βράδυ σταμάτησε ο ήλιος να δύει,

τα φύλλα να φθείρονται, ιστοί, ίνες,

σταματήσανε κι έλαμπαν όλα μετέωρα

μες στη στιγμή. Διαλυθήκαν, ταυτίστηκαν 

με το φως οι διαστάσεις μου.

Παραμέρισαν όλα ξαφνικά κι η καρδιά μου,

χτύπησε μέσα στ’ άπειρο ελεύθερη.

Και σκεφτόμουνα αν είναι ποτέ δυνατό

να νοιώσω πιο αιώνιος. Έρχεται κάποτε

μια στιγμή που εκπορθεί τους φράχτες του 

                    κόσμου

έξω και μέσα μας· που τα χτίσματα πέφτουν

ή γίνονται φως –

 Μια στιγμή,

που είναι όλος ο χρόνος. Που ο χώρος 

φωτίζεται ολόκληρος κι’ είναι παρόντα

−τόσο κοντά που αγγίζουν τα δάκρια μας−

 όλα τα θαύματα.

[Από το ΟΔΟΙΠΟΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1958-1967, 1972. Το ποίημα πρωτοδημοσιεύθηκε με αρκετές αλλαγές στο ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, 1961]