Άρης Αλεξάνδρου - Ο Βίων

Απ’ τη γέφυρα του Τίβερη ο Βίων

Βλέπει να πέφτει το σκοτάδι και τα φώτα να διαχέονται στους λόφους
Μ’ όλο τον πλούτο της μεγάλης πολιτείας
Μ’ όλη την αυγουστιάτικη χλιδή της.
Με σιχασιά και νοσταλγία θα θυμάται τις επευφημίες, τις νύχτες, τις τιμές
που θα μπορούσε ν’ αποκτήσει
Φτάνει να το διάλεγε.
Ο Βίων όμως έταξε σκοπό του την ελευθερία
Και νιώθει πως η θέση του είναι πέρα κει στην Προύσα
Κι ας ξέρει πως τους δούλους τους έχει ξεσηκώσει κείνος ο Άρίσταρχος
ο σφετεριστής
Που λέει πολλά — και σκίζεται —
Περί ανθρωπισμού ισότητος δικαίου
Όσο το βλέπει χρήσιμο για την κορώνα και το σκήπτρο.
Το σκέφτεται να φύγει κι ας βλέπει πως ο Νόθος
Θα βρει την ευκαιρία να τον εγκαταλείπει κυκλωμένον απ’ τους λεγεωνάριους
Με μόνη του διέξοδο ένα εγχειρίδιο μπηγμένο στην καρδιά.
Παρ’ όλα αυτά
Παρ’ όλα τα αναρίθμητα φωτεινά παράθυρα
Τα νερά του ποταμού κυλούν κατά τη θάλασσα.
Παρ’ όλ’ αυτά, ο Βίων τ’ αποφάσισε:
Θα φύγει.