Οι αναμνήσεις που κρατώ από κείνο το ταξίδι αποκλείεται να είναι και δικές σου αναμνήσεις, κι ας κάναμε μαζί το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Εγώ, τις δικές μου τις κατασκεύασα με πολλή επιμέλεια και φροντίδα για να ανταποκρίνονται στη δική μου αίσθηση του μάταιου. Πώς θέλεις τώρα να μου επιβάλεις τη σκηνή με το ραχιτικό παιδί που επιμένεις ότι είδαμε σ' ένα σοκάκι της Άρτας να σέρνει δεμένο από 'να σπάγγο το ψόφιο σκυλί με την κόκκινη φούντα στην ουρά; Ή την εικόνα της γυναίκας που ισχυρίζεσαι πως είδαμε πίσω από το παράθυρο, να κάθεται στο ημίφως του δωματίου και να ρίχνει πασιέντσες, με φανερή την πεποίθηση πως το ταξίδι που ονειρευόταν - είτε βγαίναν τα χαρτιά είτε όχι - δε θα γινόταν ποτέ;
Εγώ, τις δικές μου αναμνήσεις τις φιλοτέχνησα με την υποψία πως το μονοπάτι που μας οδηγεί στο θάνατο είναι στρωμένο με τις εντελώς προσωπικές δυστυχίες του καθενός.
Πηγή: Πτέρυξ χρονίων παθήσεων, Εστία, 1982
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου