Μιχάλης Γκανάς - Τρία Ποιήματα

Πού πας εσύ με τα λεπτά σφυρά η ραδινή
εσύ με τα πλατιά λαγόνια.

Θα βρέξη κυμοθόη
εσύ με τ’ αμάλαγο στήθος.

Ας βρέξει σιταρένια
ας βρέχει όλη μέρα κι αύριο και μεθαύριο.

Ας φυσήξει μετά πλατυτέρα
να φέρει το τραγούδι μου σ’ εσένα.

Εκεί στο τρίκλωνο ποτάμι -ποταμέ βρε ποταμέ μου-
δίπλα στην πέτρα που πλένεις το μαντήλι σου.

Αυτοί παιδί μου δεν
δεν σου χαρίζουν ούτε τη νύστα τους
όλο δεν και δεν και δέν-

τρο δεν φύτεψαν τα χέρια τους
δεν χάιδεψαν σκυλί γατί πουλάκι πληγωμένο
γυναίκα άσχημη και στερημένη
αυτοί παιδί μου δεν
δεν δίνουν τ' Αγγέλου τους νερό
δεν άκουσαν ποτέ
ανάκουστο κιλαϊδισμό και λιποθυμισμένο
δεν έπιασαν με τα ρουθούνια τους
το άοσμο άνθος του θανάτου
δεν είδαν-κατάργησαν τα μάτια τους-
μια πιπεριά να γίνεται λιμπελούλα
αυτοί παιδί μου δεν
δεν ξέρουν δεν αγαπούν
ξέρουνε μόνο ν' απαιτούν
περισσότεραπερισσότεραπερισσότερα περί-
που έτσι γράφεται το μέλλον μας.

                                  Στον Θανάση Μαρκόπουλο

 
Υστερόγραφο σε μια ανάγνωση 2

                             Με τον τρόπο της Κ. Δ.

Πίνοντας έρχεται η δίψα τι νομίζεις;

Πίνοντας πίκρες συνήθως μονορούφι

πίνοντας γλύκες με κουταλάκι του γλυκού

- γιατί ο φόβος του πνιγμού

φυλάει τα εύθυμα ανέκαθεν.

Πίνοντας το νερό της λησμονιάς.

(Ποια βρύση να το κάνει;)

Πίνοντας τέλος τ' αμίλητο κρασί.

Ακου - τίποτε τόσο αμίλητο

Οσο το μιλημένο.

Τόσο μουγγό κι ανόητο και ηττημένο

πώς τα 'πε όλα τάχαμου

πώς τα 'βγαλε από μέσα του

ενώ μπορεί να τα 'βγαλε απλώς απ 'το μυαλό

Άψινθος