Δημήτρης Α. Δημητριάδης - Ποιήματα

Εσύ τι λες Βλαδίμηρε Μαγιακόφσκι;

Λιγόστεψαν οι χώροι της συγκέντρωσης αγαπητέ Βλαδίμηρε

νέοι ρήτορες κατέλυσαν την αγορά

ελαύνουν άλλες διδαχές

άλλες ενδείξεις

πίσσα σταλάζει ο ουρανός αγαπητέ Βλαδίμηρε

η έρημος μέσα στις πόλεις

και στο βάθος ουρλιαχτά παιδιών –

λαμπάδες καιόμενες ως το φυτίλι.

Ουδείς

ουδείς απόμεινε απροσπέλαστος λυρισμός αγαπητέ Βλαδίμηρε

κανένα μυστικό

κανένα θάμπωμα

πηχτή απλώνει η ζωή του ψυχουλκού

κι όποιος ελεύθερα συλλογάται

πρόσφυγας γίνεται.

Όλα λησμονούνται σ’ ένα λεπτό αγαπητέ Βλαδίμηρε

το βλέμμα ακολουθεί

διαθλάται

υπνωτίζεται

οι ρήξεις εξαφανίζονται

κι η παρέλαση των ονείρων αργεί πολύ να ξεπηδήσει.

Εσύ τι λες Βλαδίμηρε Μαγιακόφσκι;

Χορεύοντας με το σιωπηλό μας δάκρυ

Αργά τη νύχτα

βγαίνουν απ’ το κύμα

όλα τα πρόσωπα που αγαπήσαμε

περπατούν με βήματα αλλοτινών πουλιών

μας ακολουθούν μαζί με το ματωμένο φεγγάρι

φύλλα μασούν της μοναξιάς

και τραγουδάνε.

Στέλνουν φιλιά

χαιρετισμούς

φωτιά παίρνουν όσα ρωτάνε

τριγμούς αφουγκράζονται

σκιρτήματα βαθιά

χορεύουν με το σιωπηλό μας δάκρυ

και χάνονται

αφήνοντάς μας γυμνούς

μες στα σκοτάδια μας πνιγμένους.

Πάνω σου γαντζώνω την ψυχή μου

Έξαλλη νύχτα

ανεξιχνίαστη

στοιχειωμένη από αρματωμένα φαντάσματα

κι αιματηρές κληρονομιές

φορτωμένη ερωτευμένα ξωτικά

ματωμένα φεγγάρια

και σελώματα

ανικανοποίητη νύχτα

η ανάσα μου δίχως αντοχή

δίχως αιχμή

λυγίζει

ξεριζώνεται

δεν υπάρχει πια φόβος

ένας τρόμος μονάχα ορμά

με πιάνει απ’ τα μαλλιά

με σέρνει

παιανίζει τα εμβατήριά του

διατυμπανίζει τη νίκη του

διατυμπανίζει την ήττα μου

νύχτα μου

με τον ακοίμητο καημό

και το σαράκι

ανένδοτη νύχτα μου

που αλωνίζεις με άλογα φτερωτά

οργανώνεις τις άμυνες

και βγαίνεις στην κόντρα επίθεση

πάνω σου γαντζώνω την ψυχή μου.

Πηγή: https://meanoihtavivlia.blogspot.com/

.....................................................................................................

Μη γυρεύοντας τίποτα

Χρόνια πολλά κατοικώ τόπους απελπισμένων.

Σειρές ατέλειωτες

φάλαγγες να γνέφουν

μπροστά στην ένοχη μνήμη

ν’ ανηφορίζουν

στα σοκάκια με τους νεκρούς φανοστάτες

ιππεύοντας τους λυγμούς

σκαρώνοντας λέξεις σ’ αρχαία ικριώματα

ψηφίδες μιας άγριας μελωδίας

να περνούν μες στις μαύρες φωτιές

στις μαύρες κηλίδες

να περνούν και να χάνονται στις θολωτές σιωπές

μη γυρεύοντας τίποτα

μη γυρεύοντας γουλιά

ούτε διπλώνοντας τη μέση για το γρόσι.

***

Δεν έχει

Σκορπισμένοι σ’ ένα γέλιο

σ’ ένα ανέκδοτο

στις προεκτάσεις μιας κάλπης

ρημάξαμε.

Δεν έχει άλλο πιο πέρα

δεν έχει.

***

Σ’ αυτούς τους δρόμους πώς να περπατήσεις;

Σ’ αυτούς τους δρόμους

δεν μπορείς να περπατήσεις

γέμισαν νέους σκοπούς

εσωτερικές συμπλοκές.

Σφυρίζει ο άνεμος

τραυλίζει ο λόγος

η μνήμη τρίζει.

Σ’ αυτούς τους δρόμους στενάζει η ψυχή μου

σ’ αυτούς τους δρόμους αργοσβήνει.

***

Φυλάξου

Η αυταπάτη έρχεται πάλι

με τα δώρα της Κίρκης

κι εκείνο το τραγούδι των Σειρήνων

που απλώνεται σαν πυρετός.

Φυλάξου.

***

Πονά το αίμα μας

Κανείς κι απόψε

δε γεννιέται κανείς

ένας θεός ή ένας δαίμονας

μας αφήνει γυμνούς για να παγώνουμε

νηστικούς για να πεινούμε

μας ρήμαξε το έρεβος των οραμάτων

τα μέλη μας τρέμουν

τα σπλάχνα μας έχουν τον πυρετό της πυρκαγιάς

πονά το αίμα μας.

***

Κάποιοι μονάχοι την κουβαλάνε πια

Τις λύπες σέρνει η χώρα μου

μαρτυρολόγια υφαίνει.

Απ’ τον ξύπνο στον ύπνο έπεα πτερόεντα

πληγές αγιάτρευτες

τίποτα να ησυχάσει ο νους

να μην πονάει ο πόνος.

Κάποιοι μονάχοι την κουβαλάνε πια

μυστικά στο δρόμο του ο καθένας

μονάχα αυτοί γνωρίζοντας το φως

το άρωμά της

σε σκοτάδια κι ερημιές σωπαίνοντας

και δημιουργώντας μοναχοί τους.

***

Καλύτερα

Καλύτερα έτσι

συλλέκτης λέξεων

σκηνίτης των λέξεων

στοιβαγμένος μαζί με τις λέξεις.

Καλύτερα σου λέω.

Η έκρηξη θα βρει τον εαυτό της

Κάποια στιγμή

η έκρηξη θα βρει τον εαυτό της.

Διαβάστε τις αδέσποτες αφίσες

τα γκράφιτι

περπατάτε στις συνοικίες.

Ακούστε τη φωνή των πλησιαζόντων.

Πηγή: https://dimitriosgogas.blogspot.com/

.....................................................................

Όμως ακόμη επιμένουν οι στιγμές

Όμως ακόμη επιμένουν οι στιγμές

γυρίζουν τρίζοντας αλλά γυρίζουν

λάμπουν θολά αλλά λάμπουν

συρικνώνονται αλλά και μεγαλώνουν.

Κρατούν τη μνήμη της ντροπής

τους σπασμούς για τα χαμένα σημάδια

αλλού πιστεύουν

δικές τους έχουν λογικές και ψευδαισθήσεις.

Υπέροχες στον πυρετό της μοίρας τους

σκάβουν βαθιά την αντοχή τους

ανασύροντας αντιθέσεις

αφορισμούς

εκκρεμότητες.

Σινιάλα κάνουν στους ελάχιστους που πέρασαν απέναντι

στα ερείπια των ονείρων κρεμούν τις ξεσκισμένες τους σημαίες.

Μικρές

ατέλειωτες μικρές φωτιές ανάβοντας με πένθη προσανάμματα

ουρλιάζουν

χλευάζουν

βγάζουν διαρκώς τη γλώσσα τους στο συμπαγές των πεποιθήσεων

στα δεδομένα.

Αντίστροφα μετρώντας

αδιαφορώντας παντελώς για κανόνες και νόμους

ακόμη επιμένουν

ανυπότακτες

γοητευτικές

και άκρως επικίνδυνες για τους “ήσυχους”.

Πηγή: http://www.poiein.gr/