Κωστής Παλαμάς - Αυγουστιάτικη νύχτα

 

Το μπαλκονάκι του σπιτιού μού φαίνεται πως είναικορφή αναπάντεχη βουνού·μέσα μου κάτι ολάνοιχτο δροσίζει την καρδιά μου,γιομίζει μου το νου. Θυμάμαι στο λαμπρό γιαλό το τάρασμα της βάρκαςμε τ’ ανυπόταχτα πανιά.Αλλάζει μοσκανάερα φιλάκια ο γερο-πεύκοςμε τη μπουγαρινιά. Τρέμουν ασημοφέρνοντας τα μαύρα κυπαρίσσια στα ξόβεργα του φεγγαριού.Άρρωστος κλαίει σπαράζοντας την ησυχία της νύχταςκαι του καλοκαιριού. Μέσα στης πλάσης τα ιερά και τα παραδομένατο κρύο φως το ηλεχτρικό, σαν άνομο· και δύσκολα ταιριάζει και μ’ εσένα,τραγούδι αρχαϊκό. Το κρύο το φως το ηλεχτρικό, του νέου ορμή, σαν ξένο,χαροκοπιά του δυνατού,άμοιαστος νόμος και ρυθμός, το δρόμο διαφεντεύει, και χύνεται παντού. Τ’ ανεμοκυκλοπόδαρο θεριό βογκά, μυρίζουντα πυρά χνότα του βαριά,διαβαίνει τ’ αυτοκίνητο, τρυπά τη νύχτα ώς πέραμιαν άγρια μαχαιριά, και τα παιδιά που παίζανε βουβαίνονται, και κάποιαλαλήματα μ’ αυτά μαζί.Μα νά! γοργά ξαναρχινάν παιδιά και ορνίθια· η φύσηαπάνου απ’ όλα ζει. Πίσω απ’ την κάδη την παλιά που το κρασί προσμένει το νέο, στον ίσκιο πιο βαθύ,ένα ζευγάρι ερωτικό τόπο και τρόπο βρίσκεινα σφιχτοφιληθεί. 1911 Πηγή: Κωστής Παλαμάς, Η Πολιτεία και η Μοναξιά, Πέμπτο βιβλίο.