Δημήτρης Νικηφόρου - Πελατειακό

Η ζωή μας κυμαίνεται στο οξύμωρο
μιας άδολης αγυρτείας από τόπο σε τόπο
κι από πνιγμό σε πνιγμό. Στη χάση μας
ολόγιομοι. Πιάνουμε τα λεφτά με τ' ακροδάχτυλα
όπως το χρησιμοποιημένο κωλόχαρτο
και τα σκορπάμε άσκοπα
ή σε σκοπούς ευγενικούς μέχρι δεκάρας.
Οι μάνες μας παρά τη γκρίνια δεν βάζουνε
στις τρύπιες τσέπες μας μια βελονιά.
Αργόσχολοι ή άπραγοι δεν μένουμε ποτέ
υπηρετώντας πάθη βαρέα και ανθυγιεινά
με συνέπεια σχολαστικού γραφειοκράτη.
Τυχαίνει κάποτε μες στους στροβίλους
να σπάσει το τιμόνι μα ξεστρατίζουμε
στις θάλασσες, στους δρόμους
και στο ατρύγητο της ποίησης αμπέλι.
Ερωτικοί, όχι μουνόδουλοι.
Χαϊδεύουμε το αύριο στα ζαχαρένια πρόσωπα
παίζοντας τις ελλείψεις μας σε ήχο πλάγιο.
Νοσούμε μα η όψη μας δείχνει καλή.
Οι τρόποι, ο σαρκασμός, η ευφυΐα,
δεν εμποδίζουν να ξεγελιόμαστε
κάποιες φορές στις εκτιμήσεις μας
μα πάντοτε πληρώνουμε τοις μετρητοίς
κι όταν η πίκρα μας δαγκώνει την καρδιά
την ασημώνουμε να μας χορεύει.
Ξέρουμε, βλέπεις, πως ανάμεσα σε κείνους
που πουλιούνται και πουλούν
μας δόθηκε από γεννησιμιού
το πελατειακό προνόμιο
στις αγορές του κάλπικου χρυσού.

Τ' αδέσποτα σκυλιά τρώνε ό,τι βρουν, 2003.