Τσιμάρας Τζανάτος - [Κάνω περίεργες ερωτήσεις στους ανθρώπους]

Κάνω περιέργες ερωτήσεις στους ανθρώπους.
Σήμερα ρώτησα κάποιον:
-Σας λείπει ένα κουμπί. Δεν κρυώνει η ζωή σας;
Προχθές ρώτησα έναν περαστικό που δεν με ηξερε:
-Γιατί δεν με αγαπάτε;
Γενικά- πάντα ρωτάω τους άλλους.
Όχι πώς τους λένε και τι επαγγέλλονται.
Πιο φυσικα πραγματα ρωτω:
-Γιατί στάζετε τόση λυπη;
-Γιατί κρύβετε το σκοτάδι σας;
-Γιατί δεν κοιτάζετε κανέναν γύρω σας;
-Πονάτε;
-Σας πέθανε κάτι; Κάποιος;
-Πώς είστε;
Ειδικά αυτό το: Πώς είναι- οι άλλοι.
Το ρωτάω.
Θέλω να ξέρω, αν είναι καλά.
Λένε κάτι, αλλά δεν είναι απάντηση.
Κάτι που δεν λέει τίποτα λένε συνηθως.
Γιατί νομίζουν πως δεν το εννοώ ό,τι ρώτησα.
Αλλά εγώ-όλα τα εννοώ.
Δεν ξέρουν ότι νοιάζομαι για αυτούς.
Ότι είναι στη φυση μου να νοιάζομαι.
Πολλοί οταν καταλαβουν ότι νοιάζομαι- ξαφνιαζονται.
Κάποιοι τρομάζουν.
Λένε: Τι θέλεις από μένα;
Ή- το εννοούν κι ας μη το λένε.
Αλλά εγώ δεν θέλω κάτι.
Τίποτα δεν θέλω.
Απλώς νοιάζομαι.
Είναι στη φύση μου.
Μη με παρεξηγείτε...