Το ξέρω, αγαπημένη: Μου πέφτουν τώρα τα μαλλιά εξαιτίας της
άγριας μου ζωής και είμαι αναγκασμένος να ξαπλώνω πάνω στις
πέτρες. Με βλέπετε να πίνω το πιο φτηνό ρακί. Γυμνός μες στον
αγέρα περπατάω.
Μα ήταν ένας καιρός, αγαπημένη, που ήμουνα αγνός.
Είχα μια γυναίκα πιο δυνατή από μένα, έτσι όπως είναι το χορτάρι
πιο δυνατό απ’ τον ταύρο: ορθώνεται ξανά.
Έβλεπε πως ήμουνα κακός, και μ’ αγαπούσε.
Δε ρώταγε που βγάζει ο δρόμος που ήτανε δικός της κι ίσως έβγαζε
προς τα κάτω. Σαν το κορμί της μου ‘δινε, έλεγε: Αυτό είν’ όλο. Και
το κορμί της γινότανε κορμί μου.
Τώρα δεν είναι πουθενά εδώ πια, εξαφανίστηκε όπως χάνεται ένα
σύννεφο αφού έχει βρέξει. Την άφησα, κι αυτή έπεσε κάτω, γιατί
αυτός ήταν ο δικός της δρόμος.
Μα τις νυχτιές κάποιες φορές όταν με βλέπετε να πίνω, βλέπω το
πρόσωπό της, χλωμό μες στον αέρα, δυνατό και στραμμένο προς τα
μένα, και ‘γω μες στον αέρα υποκλίνομαι.
Mετάφραση: Νάντια Βαλαβάνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου