Λευτέρης Πούλιος - Πάρνηθα

 Και πριν από το σάλπισμα του αγγέλου, θειάφι
κίτρινο ζωηρό και μενεξεδί ζωηρό
πάνω στο βουνό με τη μορφή που έτρεχε σε συνάντησή μου
πίσω από θολό τζάμι.
Δρόμος κανένας για το γυρισμό
δυο αερικά ήρθαν κοντά μου και με παρέσυραν.
Ηλιοβασίλεμα σχεδόν ανεπαίσθητο
και της κόλασης το στόμα ορθάνοιχτο
μετά το σκίσιμο του ουρανού.
’ρτεμη, γιατί μ’έδιωξες;
Η ώρα σαν ανυπόμονο λεοντάρι με τη χαίτη
ριγμένη προς τα πίσω καταπίνοντας πυρακτωμένα καρφιά.
Ο Όλυμπος κι ο Γολγοθάς δυο πόλοι
του ίδιου ποιήματος.
Άγρια μάχη κενταύρων στο βορινό μέρος
τα μπράτσα μου ενάντια στο δαίμονα
και τα κοράκια ψηλά ανακατεύοντας πριονίδι
και παγάκια στη χούφτα μου.
Νοσταλγία του βράχου που πάνω του κάθισε
κάποτε ο Παν παίζοντας τον αυλό
μα δεν κάθεται πια παρά η μαύρη δυσοίωνη
κουκουβάγια από καιρό σε καιρό.
Ο φονιάς άγγελος τράβηξε το σπαθί του
ασήμι λαμπερό και καμφορά στη λαβή του σπαθιού.
Γλίτωσα τη ζωή μου, ένα βλαστάρι ανάμεσα
στα λιθάρια. Κράτησα τη ζωή μου εκεί που
η δύση ήταν κοντά ατενίζοντας το αόρατο
μέσα στον τρόμο και σήκωσα σαν μια πέτρα 
το πρόσωπό μου. 
 
 
Ο γυμνός ομιλητής