Νίκος Καρούζος - Κυκεώνας

 ΚΥΚΕΩΝΑΣ

1

Όλο το αίμα που περνά μεσ’ απ’ τους πνεύμονες

αφήνει κάτι για το ποίημα στο στήθος.

2

Είν’ ένα γράψιμο το δικό μου σαν το φτάρνισμα

το βήξιμο ή το ρούφηγμα της μύτης.

3

Κάθε βιβλίο που τυπώνω με γκρεμίζει περισσότερο

βαραίνει στην καρδιά μου σαν κατάμαυρο λιθάρι.

4

Τι ωραία κι αργά κατηφόριζε

στον ουράνιο θόλο το φεγγάρι

πλένοντας άλλη μια φορά την τόση πραγματικότητα.

5

Θα ’μαστε πάντα ένα πέσιμο μα δίχως

να μην είμαστε ταυτόχρονα το ύψος.

6

Ο θάνατος με συδαυλίζει κι ολοένα λιγοστεύω.

7

Βαραίνουν άραγε τα χιόνια στα θεόρατα βουνά

κ’ οι καταρράχτες τάχα ναν τα εκνευρίζουν;

8

Έχει πέτρες ακόμη σαν εκείνες του Αμφίονα;

9

Στα χρώματα ποτέ του δεν κουράστηκε

να λάμπει ο ξουραφομύτης.

Χορταριασμένα χάσματα