Τραβάς τις παλάμες
απ' τα πηγάδια του ύπνου μου
και μένω ανοιχτός στο σκοτάδι.
Είμαι κιόλας
στα πρόθυρα της φωνής μου
που ανεβαίνει από βάθος μέγα
πράσινο χέλι.
Ένρινο άστρο περνάει ψηλά
ο Λάζαρος με τις γάζες στα χέρια.
Καταπού να τον σπρώχνει
η ψυχή, σαν αεράκι!
Φρέσκια ψυχή, αέρας φρέσκος.
Άσφαιρα μπρούμυτα ρήματα
αμαρόκανα βιλαλάικα
πρου και πρου
πάλι κόσκινο.
Πηγή: Ακάθιστος Δείπνος, εκδ. Κείμενα, 1985.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου