Νερόμυλοι αλέθουνε σιτάρι, καλαμπόκι
μαύρο, η μνήμη του χλοΐζει ονόματα
και τόπους, μα δεν ακούει τον άνεμο
κι ας τρέμει, ας κυματίζει το χορτάρι
κι όταν μιλάει τα λόγια χάνονται
σε χαραμάδες και χαλίκια του κορμιού του,
μα να την μια γυναίκα τώρα,
που λέει τ’ όνομά του δυο και τρεις φορές
μ’ ανθρώπινη λαλίτσα.
Θάνατε μη τον κατατρέχεις άλλο
κι εσύ ζωή μη του γεμίζεις άμμο
τις ραφές των ρούχων του και τα ρουθούνια,
κατέβηκε από ψηλά βουνά και νάτος τώρα
πάνω στο δίσκο της αγάπης,
που θα τον κάνει μια μπουκιά,
στη φυλλωσιά της θα τον κρύψει,
πώς κρύβει δέντρο το πουλί.
Πηγή: Γυάλινα Γιάννενα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1989.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου