Πάνος Κυπαρίσσης - Ποιήματα

 Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ
 

Οι περισσότεροι φίλοι μου
σκοτώθηκαν παίζοντας
μ΄ ένα τουφέκι
μ΄ ένα μολύβι
μ΄ ένα κορίτσι

ΔΙΧΩΣ ΑΠΟΚΡΙΣΗ
Κάποτε αγριεύουν οι νεκροί που κουβαλώ
Μ΄ ανακατεύουν
 Ποια ιδιοτέλεια μου κεντούν
που την ξεχνώ
 και ποιά υποταγή
 Συλλογιέμαι πόσο αίμα θέλει
να γίνει πάλι τούτη η  ζύμη
Πόσα μανίκια ανασηκωμένα
 
Βγαίνουν τις νύχτες στις ακρογιαλιές
κάτω απ΄ τα πεύκα και ιστορούν
 
 Σοκάκια βρεγμένα στο φως
χαμένα στους κάμπους τους άδειους
μες στα ξερόχορτα
Φωνές που  συντροφεύουν τον άνεμο
 Κορμιά που πέρασαν ,δυνατά
Με τα σφυρά  τους άτρωτα
 
 Και συλλογιέμαι
 με τον τρόπο που έμαθα
 με το φόβο του νου που κινδυνεύει
 
 Τι έφταιξε:
 
Στέκονται όλα γύρω μου κοφτερά
 κι ασάλευτα
 
ΕΞ ΑΙΜΑΤΟΣ
Τι σαλπίζει
Μια παπαρούνα που βγαίνει στον γκρεμό
Και κοκκινίζει;;
 
ΤΟΥ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΣΤΗ
Θέλω να ζήσω
τους νεκρούς που μέσα μου κοιμούνται
 
 Κρατήθηκα σε τούτον  τον κόσμο
γλιστρώντας ως  το μικρό του δαχτυλάκι
 
Ποιον ρωτούν εδώ επιτέλους ;
Έρχονται οι φίλοι μου αργά
 από δρόμους παλιούς
από χαλάσματα
 Από καπνούς κι από γάζες
με τα σακάκια  στους ώμους
και τις σημαίες του νόστου
 
Όλα τα παράθυρα
 ανοίγουν σε εκείνη τη μνήμη
Στο σκυλί που γαβγίζει  στις φλέβες μου
Στέκονται οι πλαγιές μακριά
 και το πράσινο που αγαπήσαμε
 
Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ
 
 Αχνίζουν τα φώτα
Σφαγεία  στη νύχτα, φωνές
 Ρίχνουν νερά μυστικά ,τα ξεπλένουν
Επιμένουν , αλλά το κόκκινο διαρκεί
Σκάβει τη μνήμη
πάνω σε δύσκολες ράγες
 και χώματα που σηκώνουν τα χρόνια
 
Αινίγματα του ΄49,  του΄ 54,  του΄ 67
 
 Με τον καιρό  ελαφραίνουν μέσα σου τα βουνά
 τα τυλίγουν ομίχλες , χάνουν τα νύχια τους
 Ξεκόβονται κάποτε
με δέντρα ανήλικα και νερά λυπημένα
Ούτε να τα ξεχάσεις μπορείς
ούτε και να τα σύρεις
 
 Τι θα πει Ιστορία, μανούλα;
Σσς,   κοιμήσου
 
ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΜΗΘΕΑ
Σκύψε επιτέλους να σου πω
 Τώρα που επιβάλλουν
σιγαστήρα και ζώνες ασφαλείας
Τώρα που γίνηκε  η ζωή βεγγαλικό
δεν θα ΄βρεις παρά τη φρίκη
 στο φανελάκι των αγγέλων
 
 Τώρα που  η ζωή σε θέλει
Σοφό   στα  εννιά
 Νεκρό  στα δώδεκα  
που τα πτώματα υψώνουν
τ΄ αυριανά φυλλοβόλα
τέτοιο ποτάμι Προμηθέα
 τι λες;
Του βάζεις εύκολα
λουράκι στο λαιμό;

Πηγή: https://mafyx.blogspot.com/2022/01/70.html