Γιάννης Βαρβέρης - Καθαρή Δευτέρα

Το χείλι μου

σαλιώνοντας το φάκελο

ματώνει λίγο∙

πίκρα του παραλήπτη –

ενός αγνώστου

σ’ άλλη γη

που δε θα λάβει.

Το γράμμα σαν μισό πουλί

βαφτίζω στο κιβώτιο∙

το ράμφος ήδη πέταξε

σαν χαρταετός

κι η ουρά ικετεύει το ύψος της

με μορς

στα παιδικά μου δάχτυλα.

Απ’ τους αγέρες

όταν με το καλό γυρίσει ο φάκελος

που πάνω του έχω γράψει τ’ όνομά μου

να πάλι του πατέρα η μακρινή φωνή:

«Σουρούπωσε Γιαννάκη

μάζευε λίγο λίγο τον αετό σου

να πηγαίνουμε».

Γιάννης Βαρβέρης, Ο θάνατος το στρώνει, Ύψιλον/βιβλία, 1986