Προς στιγμήν νόμισα ότι θα μου έδινε μια φιλική γροθιά στο μπράτσο. Μα δεν το 'κανε. Απομακρύνθηκε με βήμα ταχύ, να πάει να κάνει ό,τι κάνουν οι διευθυντές. Παρίστανται σε συσκέψεις, φαντάζομαι. Κάνουν τηλέφωνα. Ήταν δύσκολο για μας του τεχνικού τομέα να καταλάβουμε για ποιο λόγο η εταιρεία χρειαζόταν τόσα διευθυντικά στελέχη. Οι μηχανικοί κατασκεύαζαν πράγματα. Οι πωλητές πουλούσαν. Ακόμα και το Τμήμα Ανθρώπινου Δυναμικού μού φαινόταν κατανοητό, σχετικά. Αλλά οι διευθυντές πολλαπλασιάζονταν παρότι εκτελούσαν ελάχιστες σαφείς λειτουργίες.
●●●
Η Λόλα άρχισε να με μπανιάρει. Μου φαινόταν απίστευτη η παντελής έλλειψη εκδικητικότητας. Ήταν κάτι που δεν γνώριζα σχετικά με την αγάπη: ότι δεν είναι ανάγκη να σου αξίζει. Πίστευα ότι θα υπήρχαν κάποια κριτήρια, όπως η αίσθηση του χιούμορ και η καλή εμφάνιση και ο πλούτος. Ότι αναπλήρωνες ανεπάρκειες σ' έναν τομέα με άριστες επιδόσεις σ' έναν άλλο, εξ ου και οι πλούσιοι, άσχημοι άντρες με τις πανέμορφες συζύγους. Ωστόσο η αγάπη περιλάμβανε κι έναν αλγόριθμο. Γι' αυτό νόμιζα ότι δεν μ' αγαπούσαν: επειδή δεν σημείωνα αρκετά υψηλά σκορ. Είχα κάνει κάποιες προσπάθειες να βελτιώσω τη βαθμολογία μου, κι επίσης έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν μ' ένοιαζε, διότι, αν αυτό επιζητούσαν οι γυναίκες, κάτι επίπλαστο και προσωρινό, καλύτερα να 'μενα μόνος. Κι άλλοτε πάλι απλώς βαριόμουν και προτιμούσα να σκαρώσω κάνα προγραμματάκι. Αλλά ιδού εγώ τώρα, να μουλιάζω μες στη βρομιά μου, με τη Λόλα να μου τρίβει τους ώμους, και τι είδους αλγόριθμος μπορούσε να εξηγήσει κάτι τέτοιο; Το πρόβλημα ήταν μη αναχαιτιζόμενο.
Μαξ Μπάρυ, Ο άνθρωπος-μηχανή, Μετάφραση: Αύγουστος Κορτώ, εκδόσεις Καστανιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου