Βασίλης Αλεξάκης - Τάλγκο (αποσπάσματα)

 Έκλεισα πίσω μου την πόρτα του διαμερίσματος, ακούμπησα το πακέτο στο τραπέζι, το κοίταξα κάμποση ώρα. Μετά βάλθηκα να λύσω τον σπάγκο, δεν τα κατάφερα, τον έκοψα μ' ένα ψαλίδι. Μέσα στο πακέτο βρήκα ένα γυάλινο μπουκαλάκι, σαν αυτά του φαρμακείου, μ' ένα διαφανές υγρό. Επάνω στο μπουκαλάκι είχες γράψει με σινική μελάνι: ΠΑΡΙΣΙΝΗ ΒΡΟΧΗ. Βρήκα κι αυτό το σημείωμα: Τη μάζεψα με μια κατσαρόλα, απ' το παράθυρο. Το μανίκι μου έγινε μούσκεμα. Γρηγόρης.

Κι όταν θα πάψω να είμαι ερωτευμένη μαζί σου, Γρηγόρη, να ξέρεις ότι θα σ' ευγνωμονώ που μου έκανες αυτό το δώρο. Μ' ανέβασες στα ίδια μου τα μάτια, μ' έκανες να αισθάνομαι θεά. Όταν γεράσω και με ρωτούν τι σημαντικό συνέβη στη ζωή μου, αυτό μόνο θα λέω: "Μου έκαναν κάποτε δώρο λίγη βροχή" .

[...]

Είχα ξεχάσει τι ωραία που νιώθεις όταν κάνεις έρωτα. Το σώμα μου είχε καταντήσει σαν κάτι παλιά επαρχιακά σαλόνια, θλιβερά και βουβά, με τα παντζούρια μονίμως κλειστά, τα έπιπλα σκεπασμένα μ’ άσπρα σεντόνια, σαν κάτι σαλόνια όπου δεν φαίνεται να κατοικούν παρά μόνο φαντάσματα επίπλων. Εσύ άνοιξες τις πόρτες και τα παράθυρα κι ένιωσα να με διαπερνά ένα γλυκύτατο καλοκαιρινό αεράκι. Ήταν μεσημέρι. Ανακάλυψα γύρω μου ένα θεόρατο κήπο με μυριάδες πουλιά.

Θυμάσαι τι γέλια κάναμε;

Ίσως γι’ αυτό να γράφω, για να επιζήσει κάτι απ’ όλα αυτά, για να μην τ’ αρπάξει όλα ο χρόνος. Προσπαθώ κάτι να του κλέψω, έστω μερικές στιγμές. Ό,τι θυμάμαι. Στο τέλος θα μας πάρει ως και τις αναμνήσεις μας. Θα είναι σαν να μην έχουμε ζήσει καν.

[...]

Δεν ήξερα τι θα πει πόνος. Μου ήταν ουσιαστικά άγνωστη η λέξη αυτή, την ήξερα από μακριά, όπως ξέρω τις περισσότερες λέξεις, το περίβλημά της μόνο μου ήταν γνωστό. Τώρα ξέρω καλά τον ορισμό της, μου τον έδωσες εσύ, τον έχω εδώ, σ’ αυτό το συρτάρι. Ονειρεύτηκα ότι ζούσαμε πάντοτε μαζί για να μπορώ να ελπίζω ότι δε θα χωρίσουμε ποτέ. Μπορεί πράγματι να πάψω κάποτε να υποφέρω κάθε που σηκώνω το ακουστικό κι ακούω άλλη φωνή από τη δική σου. Μπορεί κάποτε να πάψω να υποφέρω κάθε που βλέπω άδειο το κουτί… Αλλά τώρα; Βουίζει το κεφάλι μου από τον πόνο. Πρέπει ν’ αρχίσω να σε ξεχνάω, δεν πρέπει; Εκτός πια και αν δεχτώ ότι μαζί με τη δική μας ιστορία τελείωσε και η δική μου.

Βασίλης Αλεξάκης 25/12/1943-11/01/2021

Πηγή: Βασίλης Αλεξάκης, Τάλγκο, Εκδόσεις Μεταίχμιο