Η φετινή άνοιξη μου επιφύλαξε μια απρόσμενη έκπληξη!
Ανακάλυψα ότι ανάμεσα στους θάμνους υπήρχε και η άγρια λεβάντα!
Και τι έγινε, θα μου πείτε…
Κάθε άνοιξη διανύω αρκετά μεγάλη απόσταση, για να φτάσω, σε μια περιοχή, όπου βρίσκω και μαζεύω λίγη άγρια λεβάντα…
Πώς γίνεται τόσες μέρες και τόσες άνοιξες να ήταν δίπλα μου, να την προσπερνούσα και να μην την έβλεπα στην διάρκεια της προπόνησης;
Αναρωτήθηκα προς στιγμήν… αλλά ακαριαία μου ήρθε και η απάντηση!
Απλά, πριν την ανακάλυψη, στριφογύρισε στο μυαλό μου η ιστορία με τα κόκκινα αυτοκίνητα και το μυαλό μου, μάλλον, προσπάθησε να επιβεβαιώσει την ορθότητα της ιστορίας!
Από εκείνη τη στιγμή και κάθε μέρα, η άγρια λεβάντα με περιμένει και με καλωσορίζει με την ευωδιά της και το υπέροχο χρώμα της! Και να θέλω να μην τη δω, δεν μπορώ! Και να δηλώνω ότι η άγρια λεβάντα δεν είναι εκεί… πάντα είναι εκεί και τη βλέπω!
Και θα είναι πάντα εκεί…ίσως, μέχρι να αρνηθώ τη μαγική ομορφιά της… Αυτό, όμως, δεν θα γίνει ποτέ!
Γιατί το μυαλό μας έτσι δουλεύει!
Και έτσι δουλεύει και με το Όνειρο!
Το Όνειρο, όταν εμπεριέχει το νόημα της ζωής, είναι η μαγική εικόνα της λεβάντας… Δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ!
Και, αφού δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ, ο εγκέφαλός μας θα μας οδηγήσει εκεί που θα εκπληρώσει το σκοπό της ύπαρξής του!
Ανακάλυψα όμως και κάτι άλλο!
Είναι γνωστή η ρήση: «Να βλέπουμε το δάσος και όχι το δένδρο». Αν και το εύρος της ερμηνείας της είναι αρκετά μεγάλο, ας προσθέσω και την δική μου ερμηνεία!
Η άγρια λεβάντα δεν ήταν μόνη της. Το φασκόμηλο, η ρίγανη, και το θυμάρι που ανταγωνίζονται το άρωμά της είναι και αυτά εκεί…
Και έγινε, ό,τι έγινε με την άγρια λεβάντα… και αυτά κάθε μέρα τα βλέπω και ας πω ότι δεν θέλω να τα δω… Όπως ακριβώς με την άγρια τη λεβάντα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου