Σαν ξαφνικό φτερούγισμα περιστεριού
την υποψία κάποιας αγάπης ατενίζω
στην άκρη του κλεισμένου μου παραθυριού
μέσα στο βράδυ το μοναχικό και γκρίζο.
Κι όλ’ ανησύχησαν απ’ την αβρή επαφή
της θείας λευκότητάς του, που τάχει μαζέψει.
Μια προσδοκία, μέσα στο βραδινό, κρυφή
τρέμει σαν φως μέσα στη σκοτεινή τους σκέψη.
Χρόνια δεν τρέμισε ένα αγέρι δροσερό
στις φυλλωσιές που ακινητούν ολόγυρά μου
και δεν τρικύμισε μια πέτρα το νερό
όπου ρεμβάζει όμοια με κύκνο η μοναξιά μου.
Χρόνια δεν άπλωσε ένα χέρι να μου πει
πως έχω ρόδα στην ψυχή και θα τα κόψει
και δεν καθρέφτισε η νυχτερινή αστραπή
την ομορφιά της στη ρυτιδωμένη μου όψη.
Μ’ απόψε μια φωνή, που φτάνει από μακρυά
και ταξιδεύει με το φως και με τ’ αγέρι,
μου λέει πως πάντα υπάρχει μια αλλαξοκαιριά,
το πεπρωμένο φτάνει μόνο να τη φέρει…
Φτάνει μονάχα οι μοναχοί βηματισμοί
ν’ ανταμωθούνε σε πολύβουο σταυροδρόμι
κι είναι η φωνή τόσο γλυκειά που λέγω: Άς μη,
τη μαργαρίτα που κρατώ, μαδήσω ακόμη…
Γιάννης Αηδονόπουλος (1916-1944)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου