Σωτήρης Σαράκης –Ούτις

Πολύφημε,

δεν ξέρω αν θα 'χε κάποιο νόημα

να ζητήσω — τώρα! — τη συγνώμη σου

όμως δυο λόγια μου — πικρά —

θα 'θελα να τ' ακούσεις:

Αν ήταν να σε ξαναβρώ στο δρόμο μου

—«έτσι σοφός που έγινα», με τόση πείρα—

μπορεί να σ' άφηνα να μ' εμποδίσεις

—με το μοναδικό σου τρόπο —

να φτάσω στην Ιθάκη μου

 

κι ακόμα

θέλω να ξέρεις πως

εκείνο το «Κανένας»

δεν ήτανε, Πολύφημε, και τόσο ψέμα

τόσα χρόνια — στεριά και θάλασσα — σαν τ' αγρίμια

 

αίμα στο αίμα και κατατρεγμός

από θεούς κι ανθρώπους

ο φόβος, σύντροφος πιστός

πίσω απ' την κάθε κίνησή σου

—όποιος πρόλαβε σκότωσε, όποιος δεν πρόλαβε πεθαίνει—

μπορεί και να μην ήμουν πια

Πολύφημε

Κανένας

όταν έκρινες πως

θα 'πρεπε να 'χω κάποιο όνομα

για να φαγωθώ.

Πηγή:(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πολιτιστική, τ. 22, σελ. 34).