Μη χτυπάτε την πόρτα μου.
Δεν είμαι ο σύνοικος που ως χτες καλημερίζατε.
Την ξενητειά της πολιτείας σας φόρτωσα στο δισάκι μου
και φευγω. Πάω να ξεριζώσω
έναν αρχαίο πόλεμο απ' την καρδιά μου.
Πάω να βρω ενα δικό μου καλοκαίρι
να μη χρωστάω τη ζεστασιά μου στους τυφλούς.
Αυτή η πανάρχαιη συννεφιά που κατοικεί στα σπίτια σας
κοντεύει να με καταπιή. Μη, λοιπόν,μπήτε!
Τώρα που πήρα την απόφαση ειμαι λιγώτερο δειλός.
Άλλωστε «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία!»
Γι' αυτό αν με δείτε το πρωί ν' ανοίγω τα παράθυρα
μην πλανηθήτε. Μπορεί να κατοικώ στο ίδιο σπίτι
μα εγώ την άλλην μουσική
την άλλην αίσθηση καλώ·
εγώ στον άλλον έρωτα στρέφω το προσωπό μου.
Σας επιστρέφω τα χαμόγελα
και τις φθαρμένες καλημέρες σας
(άνευ αξίας αντικείμενα που με είχανε γυμνωσει).
Μόνο την πίκρα που με πότισαν τα πράγματα
δεν είμαι ακόμα έτοιμος να σας την επιστρέψω.
Αν είστε, απλώς οι φίλοι μου· αν είστε οι συγγενείς
πείτε στον αστυνόμο σας να γράψει στα δελτία του:
«Στέλιος Γεράνης: πρόσωπον αγνώστου διαμονής»
Κ' εγω θα μπω ανεπαίσθητα στην άλλη γη του ονείρου.
Στελιος. Γερανης(1920-1993)
Παθολογία, 1960
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου