Τάσος Λειβαδίτης - Απάνθισμα (1999)

 ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΡ. 1 (1957): 

…και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. Γιατί ο έρωτας
είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν. 
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων. 

ΚΑΝΤΑΤΑ (1960): 
“Αύριο”, λες,
και μέσα σ’ αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο
το πελώριο ποτέ. 
Να ‘σαι τόσο πρόσκαιρος, και να κάνεις όνειρα
τόσο αιώνια! 

αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας, έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα: να πιστέψω στους ανθρώπους.(Ποίημα) 

Όταν λες: μισώ, ο πρώτος φόνος του κόσμου ξαναγίνεται μέσα σου.(Μικρή υπαρξιακή παρένθεση) 

Και κάθε βράδυ κοιμάσαι μ’ έναν θησαυρό: αυτήν την πολυσήμαντη αυριανή σου μέρα.(Από μέρα σε μέρα) 

η αμαρτία μας: ότι θελήσαμε πολλά, το έγκλημά μας: πράξαμε τόσα λίγα (Απόντες) 

ο ουρανίσκος μας είναι ένα κοιμητήρι όπου σαπίζουν
χιλιάδες ανείπωτα λόγια.(Πυλάδης) 

κι η ειλικρίνεια αρχίζει πάντα εκεί, που τέλειωσαν όλοι οι άλλοι τρόποι να σωθείς.(Το κλειδί του μυστηρίου) 

Ποτέ δε φανταζόμουν ότι τόσες πολλές μέρες κάνουν μια τόσο λίγη ζωή.(Τα ψεύδη του ημερολογίου) 

κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλον.(Φύλλα ημερολογίου) 

Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει.(Ερωτήματα) 

Η ελπίδα που κάνει ακόμα πιο αβέβαιο τον κόσμο.(Η ελπίδα) 

Και μόνον όσοι πέθαναν νωρίς δεν έχασαν τον δρόμο.(Ο δρόμος)