Νίκος Εγγονόπουλος - Αγάπη

Φεύγουμε. Αλλά προτού ν' αποχωριστούμε,ας πούμε όλοι
μαζί το τραγούδι του πέτρινου αυτοκινήτου. Κι όταν
λέω "πέτρινο" να εννοούμεθα: έχει πέτρες μόνο στις
γωνιές,το υπόλοιπο είναι καμωμένο, ως συνήθως,με τούβλα
και σανίδες,κι οι ρόδες είναι από βάμμα ιωδίου.Ας πάρουμε
μαζί μας την ανάμνηση των ακτινωτών δαιδάλων και τα ετεροθαλή
χαλίκια των αναμνηστικών κουτιών. Όπως πάντα,κατεύθυνση δεξιά,
προς τα φωτεινά ξυλάρμενα της αγάπης μας. Θύμησις και θέλησις
ασφάλτου: ο Ποσειδών. Για μένα, ένα άστρο θα λέει μες στο συρτάρι
το τραγούδι της χαράς μου μ'ένα πριόνι. Ας μη μ'ακολουθεί κανείς.
Όλοι μας, σαν μυθολογικοί πολυέλαιοι και σαν αλεξικέραυνα ελάσματα,
ας αναπαυθούμε.Μαζί με τα πουλιά,μ'ένα πουλί, με δυο πουλιά.

Πηγή: Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν, 1938