Οι δικοί μου άγιοι πολύ με τυραννούν, τους συμπαθώ αφάνταστα, είμαι ερωτευμένος μαζί τους. Δεν εννοώ, βέβαια, αγίους χριστιανικούς∙ τέτοιοι δεν υπάρχουν μέσα στον ξεπεσμό και στον κλόνο –ξεπεσμό θρησκευτικό− μα εννοώ «κατά κόσμον» αγίους, ανθρώπους γεννημένους για το μαρτύριο και αποδεχόμενους σιωπηλά αυτό.
Όλοι οι όμορφοι άνθρωποι, άντρες ή γυναίκες, που δεν εκμεταλλεύονται ούτε οικονομικά ούτε δεσποτικά την ομορφάδα τους, μα είναι έτοιμοι να δώσουν κάποια σημασία, αν όχι και σώμα, σε όποιον τους ερωτευθεί σφοδρά –και είναι δα άπειροι αυτοί οι δυστυχισμένοι− εμπίπτουν στον περί αγιοσύνης ορισμό μου. Όλοι αυτοί οι ωραίοι, μα και πραείς, οι υπομονετικοί αυτοί, που όπου κι αν βρεθούν δεν μπορούν να ησυχάσουν ποτέ τους, μα βρίσκονται συνέχεια περικυκλωμένοι, κυκλωμένοι μάλλον, από όντα ερωτευμένα, ερωτιάρικα ή και πορνοειδή, είναι άνθρωποι αγιασμένοι. Για να ησυχάσουν, να γλιτώσουν από τους άλλους, πρέπει κάπου να κλειστούν, να κλειδωθούν, και να μη βγαίνουν ούτε στο μπαλκόνι. Γιατί αμέσως κάτι θα σαλέψει στο απέναντι. Γι’ αυτό και βλέπουμε σπάνια τους ερωτικά ωραίους ανθρώπους να κατορθώνουν κάτι σπουδαίο στη ζωή τους. Δεν τους αφήνουν με κανέναν τρόπο οι άλλοι. Όλους αυτούς τους κλαίω από μικρούς, όταν τους διακρίνω. […]
Καταπακτή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου