Παίζω Χάιντν μετά από μια σκοτεινή μέρα
και αισθάνομαι μια απλή ζέστη στα χέρια.
Τα πλήκτρα θέλουν. Χτυπούν απαλά σφυριά.
Οι τόνοι είναι πράσινοι, ζωντανοί, γαλήνιοι.
Οι τόνοι λένε ότι η ελευθερία υπάρχει
και ότι κάποιος δε πληρώνει φόρο στον Καίσαρα.
Βάζω τα χέρια στις χαϊντοτσέπες μου
και μιμούμαι κάποιον που κοιτά τον κόσμο ήρεμα.
Σηκώνω την χαϊντοσημαία μου – που σημαίνει:
«Δεν υποτασσόμαστε. Θέλουμε όμως ειρήνη.»
Η μουσική είναι ένα γυάλινο σπίτι στην πλαγιά
όπου οι πέτρες πετούν, οι πέτρες κυλάνε.
Οι πέτρες κυλώντας το διαπερνούν
μα άθικτο παραμένει κάθε του τζάμι
Ο ημιτελής ουρανός (1962)
Μετάφραση: Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου