Η έμπνευση είναι η επιστροφή στον τόπο και στον χρόνο όπου διαδραματίστηκε η απάρνηση… «Ο καθένας σκοτώνει ό,τι αγαπάει…». Ας μην εξαιρέσουμε από τη μοίρα αυτή τον ποιητή. Πιο δειλός από τον δειλό, ο ποιητής με την ποίηση σκοτώνει… Αναζητάει ξανά το ρίγος της παλιάς συγκίνησης και τον παλιό του τρόμο… Ψηλαφεί και σβήνει τα ίχνη αφήνοντας νέα. Αλλάζει τον διάκοσμο των εικόνων, σκηνοθετεί νέες εκδοχές του δράματος… Μεταμφιέζεται αδιάκοπα, αρνείται το ύφος του, προσχωρεί σε τρόπους άλλων ποιητών, κατασκευάζει άλλοθι, αλλοιώνει τη φωνή του στα απελπισμένα ανώνυμα τηλεφωνήματα προς τη μοίρα. Είναι έτοιμος να πέσει στα γόνατα και να ομολογήσει δημόσια την ενοχή του. Δημιουργεί τέλος και την ιδιόρρυθμη ηθική του. Επωμίζεται τις πιο τρομακτικές ευθύνες. Θέλει να νιώσει υπεύθυνος και ένοχος απέναντι σε όλη την ανθρωπότητα για καθετί το κακό, για τις δικές του και αλλότριες αμαρτίες, πιστεύει ότι μπορεί με την ποίησή του να επηρεάσει την τάξη του κόσμου.
Βύρων Λεοντάρης, «Η ποίηση της προσωπικής ενοχής», 1975 στο: Δοκίμια για την ποίηση, εκδ. Έρασμος 1985.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου