Πρώτα πέσανε τα τείχη δυτικά.
Φάνηκε η θάλασσα με μια λεπίδα.
Το πλοίο είχε αράξει μες στη νύστα του.
Καραβάνια φοβισμένα ποντίκια.
Σ' όλο το μήκος της ακτογραμμής διασταυρώνονταν
Φαντάροι με μπανταρισμένα κεφάλια.
Κρώζανε πότε πότε βραχνά
Αιρέσεις, πεποιθήσεις, τραγουδάκια,
Τυφλά παιδιά, με τη φωνή του γλάρου.
Φλοπ ! Φλοπ! Αραιές αστραπές
Ξεδίπλωναν τις μεγάλες παντιέρες.
Σιγά σιγά δεν έμεινε πέτρα.
Μπορώ πια να σ' αγαπάω, πατρίδα,
Σαν στομαχόπονο που με κόβει στα δυο.
Σαν το φεγγάρι από μισοσβησμένη στάχτη
Που πλέει πάνω από τον αεροδιάδρομο.
Εκεί φουσκώνει σαν ζυμάρι ο τάφος μου.
Κι ναύτης ο χλωμός βαλσαμωμένος
Με τον γαλαζωπό καπνό του φουγάρου του
Μου γνέφει από τ' αντικρινά νερά.
Μείναμε εμείς και τα θαλασσοπούλια.
Αυτά τραβούν από τ' αμπέχονα και θάβουν
Τους νεαρούς της πατρίδος φρουρούς.
…...………...………...………...……………….
( Από το "Είκοσι Τέσσερις Χτύποι και Σιωπή", Μελάνι 2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου