Αυτή την αγωνία την ένιωσα, όσο και σεις
σαν τη βροχή που αφήνει ρωγμές μες στη θάλασσα
καθώς ρωτούσα σκύβοντας πάνω στην Ελσινόρη –
ακίνητη μες το βυθό, μ’ ολόφωτα τα χέρια
αγκάλιαζε τ’ αγόρια της με τόση τρυφερότητα
που δύσκολα υποφέρω
κι όταν ο ήλιος πνίγηκε ακινητώντας τα νερά
φώναξα τόσο δυνατά που η καρδιά μου
ξεπήδησε σαν τα κεριά που ανάβουνε στις κάμαρες
στη ρημαγμένη Κοπεγχάγη – Χόλγκεν, έλα να πέσουμε
βαθιά στη θάλασσα δεν έχει απόκριση
Χόλγκεν, τι να τα κάνω τα κεριά
Δίχως ουτ’ ένα θεατή, σ’ ένα σχεδόν ερειπωμένο κόσμο
Ο δύσκολος θάνατος, εκδ. Νεφέλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου