Σ’ αυτό το δωμάτιο με την εγκλωβισμένη ασφυξία·
σ’ αυτό το κρύο τραπέζι με τις ανοιχτές πληγές·
ανάμεσα σε παράπονα κρεμασμένα στους τοίχους
(ατέλειωτα παράπονα που δεν τα ήπιε ο χρόνος)·
με το δικό μου πρόσωπο σ’ αυτό εδώ το εντάφιο δώμα
να βουλιάζει και ν’ ανεβαίνει στην επιφάνεια·
απ’ αυτό το δωμάτιο που αρχίζει ο πρωινός μου καημός
(ηχώ περιπλανώμενη σε ακατοίκητες εκτάσεις),
που επιστρέφει σ’ αυτό σαν αντίλαλος θλιβερής νυχτωδίας·
σ’ αυτό το δωμάτιο που ξύπνησα κάποτε εραστής,
σ’ αυτό το πάτωμα που τρίζει και μου θυμίζει
(όλο μου θυμίζει τα έλλιπή μου υπάρχοντα
τα παμπάλαια αμαρτήματα που με ακολουθούν παντού),
θα επιμένω συνεχώς και θα μεταμορφώνομαι
ώσπου να γίνω μία μικρή,
λυπημένη
τοιχογραφία.
Στέλιος Γεράνης, Ποίηση Α' 1943-1960. Εκδόσεις Σοκόλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου