Νικηφόρος Βρεττάκος — Κεκλεισμένων των θυρών

Χρειάζεται ο καιρός ρούχα ψυχή μου,

Για ώρες βροχής, για ώρες ανέμου,

για ώρες αφέγγαρης λύπης

και νύχτας.

Αυτή την τραχύτητα

των λέξεων, ψυχή μου, πώς τη μπορείς;

Χαμήλωσε τώρα, ή σώπασε,

όπως οι πέτρες, ή όπως

ο άλαλος πόνος, ή άλλαξε.

Γίνου κάτι άλλο. Κάτι σαν την αφή

του ήλιου στα δάχτυλα

του τυφλού.

                    Κλείσου τώρα και γνέσε,

μαλλί του ήλιου, το αίμα σου,

ζώσε τον κόσμο. Γίνου κλωστές,

ώρα να υφάνουμε.

Χρειάζεται ο καιρός ρούχα ψυχή μου,

Για ώρες βροχής, για ώρες ανέμου,

για ώρες αφέγγαρης λύπης

και νύχτας. Γύρω από την

ερημιά της ελπίδας, χρειάζεται ο κόσμος

έναν ορίζοντα. Γίνου καθώς

απάνω απ’ τους λόφους κάποτε ο Μάης

βροχούλα μετάξινη:

παρηγορία και φως, στους ώμους

                του κόσμου.

Από τη συλλογή ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, 

ενότητα Η ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΤΩΝ ΣΚΕΠΑΣΜΕΝΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ