Χρίστος Λάσκαρης - Τέσσερα ποιήματα

 

Χειμωνιάτικα απογεύματα της Κυριακής

Σε ξέρω καλά σιωπή του τοίχου,
σ’ έχω γνωρίσει τα κρύα απογεύματα
όταν η μέρα γύριζε
κι ο ίσκιος σου
άρχιζε να δουλεύει
μέσα στην κάμαρα και την καρδιά.
Ήθελα κάποιον κοντά μου,
κάποιον ζωντανό, που να μπορώ να μιλήσω,
καθισμένον εκεί, στο κρεβάτι μου.
Μα δεν υπήρχε κανένας στο σπίτι.
Όλοι είχαν βγει
να σεργιανήσουν στη λιακάδα.

Χρίστος Λάσκαρης (1931-2008), Ο ευτυχισμένος καιρός επέρασε

~.~

Τι γυρεύω στο παράθυρο

Τι γυρεύω στο παράθυρο, τι θέλω;
Σιωπηλός είναι ο ουρανός
και μακρινός
και κρύος·
και το αγνάντεμα,
όχι όπως άλλοτε γλυκό.

Μα τι γυρεύω στο παράθυρο,
τι ελπίζω;

Χρίστος Λάσκαρης, Να τελειώνουμε!, εκδόσεις Διαγώνιος, 1986

~.~

Εικόνα μακρινή

Βιαστικά πουλιά στον ουρανό.
Βραδιάζει.
Εικόνα μακρινή που επανέρχεται
μπαίνοντας ο χειμώνας,
εικόνα
που μου ξαναφέρνει ταραχή.

Μείνε κοντά μου εικόνα μακρινή,
μείνετε σεις
παιδικοί φόβοι.

~.~

Σκιά στο παράθυρο 

Τι θλίψη που έκρυβαν τα μάτια της
καθώς εκοίταζε
μπρος στο παράθυρό της μόνη
τις λεμονιές

ακούγοντας
μες στο απόβραδο φωνές,
από αγόρια και κορίτσια που ετρέχανε

φέρνοντας ως εδώ
τη μακρινή της νιότη.

 Ο ευτυχισμένος καιρός επέρασε