Έπεσε χιόνι, άφεγγο. Ένα φεγγάρι
Πέρασε ή δυο, όταν το φθινόπωρο με ράσο καλογερικό
Μου έφερε κι εμένα ένα μήνυμα, ένα φύλλο από τις ουκρανικές πλαγιές:
«Σκέψου πως κι εδώ, για χιλιοστή τώρα φορά χειμωνιάζει,
Στη χώρα όπου κυλά το πιο πλατύ ποτάμι:
Το ουράνιο αίμα του Ιακώβ, ευλογημένο από τσεκούρια…
Ω, πάγε με την απόκοσμη ερυθρότητα-ο αρχηγός τους υδροβατεί με όλο
Τον στρατό του προς ήλιους σκοτεινούς… Αχ παιδί μου, μια μαντήλα,
Να τυλιχτώ όταν αστράφτουνε τα κράνη,
Όταν ο πάγος, ρόδινος, σκάει, όταν τα οστά του πατέρα σου
Χιονόλευκη γίνονται σκόνη, όταν οι οπλές τρίζοντας τσακίζουν
Του Κέδρου το τραγούδι…..
Ένα σάλι, ένα μικρό μόνο σάλι, λεπτό, να το φυλάξω
Πλάι μου, τώρα που μαθαίνεις να κλαις
Για την στενότητα του κόσμου που ποτέ δεν πρασινίζει, παιδί μου,
Ούτε για το παιδί σου».
Ματώνοντας πέρασε για μένα, μάνα, το φθινόπωρο, με έκαψε το χιόνι:
Έψαξα την καρδιά μου για να κλάψει, βρήκα-αχ
Την αύρα την καλοκαιρινή,
Ήταν όπως εσύ.
Μου ήρθαν δάκρυα. Άρχισα μια μικρούλα μαντήλα να υφαίνω.
Mετάφραση:Ιωαννα Αβραμιδου.
Συλλογή: Η Άμμος από τις υδρίες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου