Μηνάς Δημάκης - Ποιήματα

 ΕΣΠΑΣΕ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Έσπασε τον καθρέφτη

Δεν ήθελε να βλέπει

Αυτόν τον ξένο

(ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΥΝΟΡΟ, 1950)

 

ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΦΩΤΙΑ

 

Μια καινούργια φωτιά

Η δική σου σβήστηκε

Βαρέθηκα τη γεύση της στάχτης

 

Η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

 

Η απελπισία

Δεν είναι συναίσθημα διαρκείας

Ή

Εμμονής

Κανείς δεν εμμένει σε τέτοια φτώχεια

Που δεν είναι μόνο φτώχεια ή ερήμωση

Είναι αφανισμός

Μπορεί να γδυθείς βέβαια στο παγωμένο δάσος

Και συχνά βρέθηκες γυμνός

Και τα ρούχα χαθήκαν

Κι άλλα δεν είχες

Αλλ’ εάν δε ζητήσεις

Κάποια κουρέλια να σε προφυλάξουν

Το δάσος δεν υπάρχει πια για σένα

Μήτ’ εσύ για το δάσος

 

Όμως εδώ βρίσκεσαι

Προσμένοντας τα δέντρα να ξανανθίσουν

Δε σε διακρίνω καλά

Μες στο χιόνι που πέφτει

Αλλά δε βρήκες και πάλι

Κουρέλια για να φορέσεις

Και θα ονειρεύεσαι πάλι

Μια καινούργια στολή

 

Η απελπισία δεν είναι συναίσθημα διαρκείας

Αφού υπάρχω

Και υπάρχεις

Η απελπισία τελειώνει σύντομα

Έτσι

Ή

Αλλιώς

(ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΕΡΑΣΜΑ, 1956)

 

ΘΗΡΙΑ

 

Εικόνες

Στοιβάζονται στα κατατόπια

Αναμνήσεις

Συνωστίζονται αλληλοκυνηγιούνται

Και είναι ανάγκη να τις τιθασέψεις

Να κυριαρχήσεις σ’ αυτές

Και γίνεσαι θηριοδαμαστής

Όταν εκείνες το θέλουν να σε κατασπαράξουν

Όταν ακάθεκτες ορμούν την ψυχή να ξεσκίσουν

 

Να! η τίγρης η ύαινα το λιοντάρι

Σε κυνηγούν ζωντανό-πεθαμένο

Πληγές που γιατρεύτηκαν ξανανοίγουν

Και τι μάχη

Τι άσκηση να μερώσεις

Να δαμάσεις τόσα θηρία

Να φτιάσεις τόσα κλουβιά

Για τις ώρες της άγριας επίθεσης

(ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ, 1960)

 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΩΠΑΣΩ

 

Παίρνουν τα λόγια μου τα κάνουν πουλιά

Τα σκορπίζουν στους τέσσερις ανέμους

Κι αγνώριστα ξαναγυρίζουν σε μένα

Με τσακισμένα φτερά

 

Πρέπει να σωπάσω

(Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ, 1966)

Πηγή:https://www.oanagnostis.gr/i-apelpisia-telioni-sintoma/