Τάσος Λειβαδίτης-Τα μοναχικά βήματα

Υπάρχει, λένε, μια μεγάλη περιπέτεια για τον καθένα μας, αλλά πού θα τη βρούμε,
προς το παρόν ξεφυλλίζουμε τα παλιά ημερολόγια μήπως και σώσουμε κάτι απ' τα χρόνια –
Αλήθεια, τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, ποιος θυμάται τι έγινε χθες, όλα θολά, συγκεχυμένα
το πρωί περπατάω πάνω στα ερείπια δυο πολέμων για να πάω στην κουζίνα για καφέ
οι αλήτες κοιτάζουν τα τρένα που φεύγουν και τα μάτια τους για μια στιγμή μένουν ορφανά
και πάνω στις τζαμαρίες των σταθμών δεν είναι η βροχή, αλλά τα απραγματοποίητα ταξίδια που κλαίνε
οι μεθυσμένοι τρικλίζουν κάτω απ' το βάρος της απεραντοσύνης
έξω απ' τα ορφανοτροφεία σωπαίνουν τα διωγμένα παραμύθια
κι η γυναίκα στο παράθυρο τόσο θλιμμένη που είναι έτοιμη να φύγει για τον ουρανό
όλα θολά, συγκεχυμένα - οι άλλοι φτιάχνουν από μας ένα πρόσωπο για δική τους χρήση
Ποιοι είμαστε; άγνωστο και μόνο καμιά φορά μέσα στους εφιάλτες μας βρίσκουμε κάτι απ' το αληθινό εαυτό μας –
χέρια που γκρεμίστηκαν σε αδέξιες χειρονομίες
μενεξεδένια ευσπλαχνία δειλινού που σκορπίζει λίγες βασιλικές δαντέλες στα γηροκομεία
το θεϊκό δικαίωμα των φτωχών πάνω στα υπάρχοντα των άλλων
τα μοναχικά βήματα του περαστικού που σου θυμίζουν όλη τη ζωή σου
κι ο πατέρας μου, πεθαμένος εδώ και χρόνια, έρχεται κάθε βράδυ και με συμβουλεύει στον ύπνο μου, «μα πατέρα μου του λέω, ξεχνάς ότι τώρα είμαστε συνομήλικοι»;
ω γενιά μου χαμένη -πήραμε μεγάλους δρόμους, μείναμε στη μέση
η ώρα του θανάτου μας είναι γραμμένη σ' όλα τα ρολόγια
φίλοι παιδικοί πού είστε; με ποιούς θα συνεχίσω τώρα την περιπλάνησή μου στο άπειρο; - οι μεγάλοι κάθονται στα καφενεία
οι γρύλοι τα βράδια προσπαθούν να συλλαβίσουν το ανείπωτο
η μητέρα άνοιγε τα γράμματα με τη φουρκέτα της
η ζωή μας είναι ένα μυστήριο που δεν μπορούμε να το μοιραστούμε
μια θλίψη τα απογεύματα σαν άρωμα από παλιά βιβλία
και κάθε φορά που προσπερνάμε έναν διαβάτη είναι σα να λέμε «αντίο» σ' όλη τη ζωή-
θυμάσαι τις ερωτικές στιγμές μας, Άννα, το φύλο σου σαν ένα μισανοιγμένο όστρακο που τ' ακούμπησε εκεί μια μακρινή τρικυμία
τα στήθη σου δυο μικρά ηλιοτρόπια μες στ' αλησμόνητα πρωινά –
οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν, οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δύο
κάποτε θ’ αυτοκτονήσω μ’ έναν τρόπο συνταραχτικό: με χαμηλόφωνα λόγια από παλιές συνωμοτικές μέρες,
Α! Ζωή, μια χειραψία με το άπειρο πριν χαθείς για πάντα
τα παιδιά ξέρουν καλά ότι το αδύνατο είναι η πιο ωραία λύση,
ενώ στο βάθος του δειλινού οι δυο οργανοπαίχτες με τ' ακορντεόν παίζανε τώρα για την τύχη και τα καπέλα τους επιπλέανε
ναυαγισμένα στη μουσική!..

Βιολέτες για μια εποχή, 1985