Φως ιερό κ' ιλαρό που απάνω σου απλώνει
κ' είσαι η μόνη
Λευκή κ' αγνή μια γης εποποιΐας...
Ποιος είπε ποιος βαθειά στα μάρμαρά σου
ψυχές πώς δεν φωλιάζουν αιώνιες πάντα;...
Κ' οι Καρυάτιδες -στητές-
πώς δεν κοιτάζουν
Άγρυπνα!... κι ανασαίνουνε λεβάντα;...
Κι' οι φλογερές του Απρίλη οι ανεμώνες
στους κάμπους μέσα στα λιβάδια σου που ανθούνε
ρανίδες, πως δεν είναι -από τ' αχνάρια μας που ζούνε-
Αιμάτων!...
Τη Φυλή να διαλαλούνε;...
Φως ιερό κ' ιλαρό που απάνω σου απλώνει
καταύγασμα -στο πνεύμα της Σοφίας-
κ' είσαι η μόνη
Λευκή κι αγνή μια γης εποποιΐας;...
δημοσιευμένο στο περ. Καινούργια Εποχή, Φθινόπωρο 1961.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου