Ώ! πόσον είναι πένθιμο μέσ' στη βροχή το πάρκο,
με τα χλωμά λουλούδια του που γέρνουν λαβωμένα
και τα βρεγμένα αγάλματα που γύρω τους σαπίζουν
σωροί τα φύλλα πού 'φερε ο αγέρας μαραμένα...
Οι λεωφόροι του, έρημες, απέραντες και κρύες,
φαντάζουν, μέσα στον τεφρό, στυγνόν ορίζοντά του
-με τα ψηλά τα δέντρα τους γυμνά, σκελετωμένα-
σα να οδεύουν στο βουβό βασίλειο του θανάτου.
Τριγύρω απ΄ τις δεξαμενές οι αρχαϊκές υδρίες
πλέον δεν καθρεφτίζονται, όπως τα καλοκαίρια,
με τ' άσπρα που κατέβαιναν να πιούνε περιστέρια:
μόνο του αναβρυτήριου το μουσικό το κλάμα,
μαζί με την ψιλή βροχή και με τον κρύο αγέρα,
σκορπιέται μάταιο στη γυμνή, σπαραχτικήν ημέρα.
Πηγή: Ποιήματα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου