Κρύβομαι πίσω από το λοφάκι
του χρόνου και μένω στάσιμος
στις εξελίξεις και στον πολιτισμό.
Μένω πίσω και ησυχάζω
από τις διακυμάνσεις του φωτός
και τις επίμονες ματιές σου.
Έρχεται ένα άσπρο,
ένας ασβέστης, ένα ουδέτερο.
Ήτανε απογευματάκι
και πώς νύχτωσε απότομα.
Όπως λέμε: "Καλό δρόμο".
Κάτι σύννεφα πήγαν
να βελάξουν, αλλά δεν έβρεξε.
Στο σχολείο, εκείνη την ώρα,
παίζαμε. Τώρα μας παίζουν άλλοι.
Ο αθλητής του τίποτα, Κέδρος 1997.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου