Μικρή και κίτρινη κοιμάσαι ακόμα και μοναχός μου
σε συλλογίζομαι… Τα βλέφαρά σου σκέφτομαι –ωιμένα
κι ένα καράβι μαζί που ρίχναμε γιαλό, και –φως μου!-
εσένα , εσένα
Και την ποδίτσα σου. Το πρόσωπό σου σα'να φωτάκι
λιανού κεριού τότε αναπήδαε χρυσό και να σου,
τα χέρια που έκρουες: – Α! το καράβι, το καραβάκι
τα βλέφαρά σου!…
Ναι, κίτρινή μου! Νεκρή δεν είσαι, και είναι σα νάσαι .
κι άναστρη νύχτα είν' τα μαλλιά σου- αχ, το καράβι!
Και το φουστάνι σου- μ’ ώρια μια κούδα – εσύ κοιμάσαι
κι η νύχτα ράβει..
Και το μποτίνι σου – ψηλό τακούνι- τα χέρια κρίνοι
(κρίνοι, ή μην έτοιμα ν' αποδημήσουνε πουλιά του ανέμου;)
στο μαξιλάρι σου προφίλ η όψη σου – νέα σελήνη-
θεέ μου, Θεέ μου,
και Κύριέ μου! Κίτρινη κι άγγιαχτη, μικρή και κρύα
-με μια στο μέτωπο ρόδα απ’ τις μπούκλες σου σκέρτσο να κάνει,
με τα μποτίνια σου – μεγάλη κιόλας- σα μια Κυρία
που θα πεθάνει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου