Κάποτε περνούν απέναντι μονάχα σαν αντίδωρο
ήλιων. Άλλες φορές τολμούν αλλά το μετανιώνουν.
Κάποια στιγμή γεμίζουν την πλατεία με πείσμα, ή
αρνούνται την πολυτέλεια της άγνοιας.
Αποδέχονται την αγωνία της ευθύνης, μεταγράφουν
την υγρασία του ανέμου, υπομένουν στη σφοδρότητα
των εννοιών.
Συχνά αγγίζουν το ελλειπτικό του πρωινού, παλεύουν
από ελπίδα σε ελπίδα, αλιεύουν στον ψίθυρο του χρόνου,
επιχειρούν ρυθμούς ολούθε αλλάζοντας, χαράσσουν
στην αφαίρεση εικόνες αγίων, υπερασπίζονται
νερά που κόπασαν.
Κι' όταν ολοκληρώνονται στο σύνορο του περιττού,
στον βυθό των στιγμών προσδένονται, αποκαλύπτουν
έρωτες στο ακατόρθωτο, κινούνται από νηστεία
σε νηστεία.
Αντιλαμβάνομαι τη σκουριά του Θεού αλλά δεν
κατανοώ ακριβώς τον δικό μου ρόλο' αν δηλαδή
είμαι το γρέζι στη χρεία της σιωπής του.
Αβαρές σιδηρομετάλλευμα η ανάσα
των λέξεων.
Πηγή: Ατελές Κολάζ, Ιδιωτική Έκδοση, 2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου