Είχα πέσει σε βύθος, είχα, πάντα, τη μαύρη
κι απέλπιδη νύστα του βραχνά καταλύτη'
μες στο κάμα του θέρους, τη θλιμμένη και λαύρη
ποθοθάνατη 'νείρια του οράματος νήτη.
Έχω λήθαργου μοίρα κι είχα παραμιλήσει
χρόνια' κι όμως ο Στίχος, ο Ρυθμός δεν ελείπαν.
Είχα ανέβει εκεί πού 'ναι μονάχα η Βρύση
κι η Επιστήμη, αν δεν είχα, δε θ' ανέβαινα, είπαν.
Επειδή και είχα χάσει το ρέγουλο, είμαι
ο εμπνευσμένος ονείρων και κόσμων προφήτης,
ο πηγαίος ποιητής που στο σύννεφο κείμαι
ο μεγάλος, ο θείος των ρυθμών υποφήτης.
Σωτήρης Τριβιζάς, Ποιητές του Μεσοπολέμου, Καστανιώτης 1997.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου