Αντέχεις ρε καρδούλα
κι όταν στεγνώνεις πια
να κλαις όλο να κλαις
κι όταν απεγνωσμένη κλωναράκι αποζητάς
να κρατηθείς και δεν το βρίσκεις
Κι όταν λυσσάει ο θάνατος
τσακίζεται η κλεψύδρα
τρώει η θάλασσα την άμμο της ζωής μας
και συντριμμένη καταντάς να λες το ανάγωγο
ότι για πλάκα ζούμε
ώσπου μια πλάκα να μας περιλάβει
Κι όταν κελύφη οι λέξεις άπορες
και θριαμβεύει η τέφρα
Αντέχεις
Κι όταν μετράς πληγές σκιές
κι ο χρόνος εξαντλείται
Κι όταν ραγίζουν σπάνε οι φίλοι αποχωρούν
κι όταν το αίμα σου διχάζεται
θολώνει τη φωνή του ξεμακραίνει
κι όσα βαθιά εμπιστεύτηκες φυραίνουν ματαιώνονται
κι όταν η αγάπη παραδέρνει αλειτούργητη
αντέχεις ρε καρδούλα
κι όταν
Λόγος πιο ώριμος
δεν έτυχε, δε μου δωρήθηκε
να μη σου δώσει ο Θεός
όσα μπορείς ν’ αντέξεις…
Παντελής Μπουκάλας, Ρήματα, εκδ. ΑΓΡΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου