Σωτήρης Παστάκας - Σκιά του Άθω

 ΗΜΕΡΑ ΤΡΙΤΗ 19/12

«Έναστρη νύχτα πυρπόλησε
τ’ απάτητα νερά, ασήμωσε
τη σκοτεινή μου μοίρα».
Το φεγγάρι στο πρώτο
τέταρτο έδυσε.
Η Πούλια μεσουρανούσε.
Η μικρή και η μεγάλη Άρκτος
έλαμπαν και φώτιζαν μία προς μία
τις πληγές, τα κρύφια όνειρα
τα μυστικά που έκρυβα
χρόνους πολλούς και δεν έβγαιναν
να ξεμυτίσουν απ’ τα βαθειά
τα σύγκρυα που ήταν καμωμένα
με δάκρυα χειροποίητα
παράπονα και αίμα.
Ιππόκαμπος στο στήθος:
ασημένια καρφίτσα.
Η νύχτα καρφί ανάμεσα
στα κύματα, χορεύει στο σκοτάδι
και το χάος ανατριχιάζει η θάλασσα
έτσι ξαπλωμένος ανάσκελα,
η καρδιά μου χτυπάει έξω
από το σώμα μέσα στο νερό
αμέτρητες μέδουσες γεμίζουν
φιλιά το κορμί μου.
Φιλιά καρφιά
ευπρόσδεκτα να με ταλαιπωρούν
αποφάσισα να περάσω εδώ την νύχτα.
Την νύχτα τίποτα δεν είναι σωστό:
ο μεγαλύτερος εχθρός
του εαυτού μου παραμένω.
Κλείνω τα μάτια στο νερό
και σκέφτομαι πώς να γλιτώσω.
Κάνω νεύμα σε μια συναγρίδα.
Ψάρια κοπάδια έρχονται
καταπάνω μου: άλλα με τσιμπάνε
άλλα με αποφεύγουν το συνήθισα.
Άρχισα να διαμορφώνω
τη μηχανική επανάληψη
της καθημερινής δραστηριότητας,
με λίγα λόγια να μην δίνω
καμιά σημασία στο θάνατο.
Πως κάποτε θα πέθαινα
το ’ξερα από παιδί
κι όπως πορεύτηκα
για άλλη μια φορά.
Δεν άφησα τις αρνητικές
σκέψεις να με καταβάλουν.
Η θάλασσα έχει πολλά ψάρια,
είπα. Το πιο μεγάλο εμένα.

ΗΜΕΡΑ ΕΝΑΤΗ 25/12

Ύστερα φάνηκε μπροστά μου το νησί:

ασάλευτη ράχη γαϊδουριού

με κωνοφόρο τρίχωμα.

Η αίσθηση του ήλιου στον αυχένα.

Ένα κοράλλι στα μαλλιά και κόκκους

άμμου στα χείλη. Μια σύσπαση ελαφρά.

Η μόνιμη τάση στη δεξιά

βλεφαρίδα. Είδα την ιδέα για τον εαυτό μου

να συρρικνώνεται στο φυσικό περίγραμμα

ενός άνδρα που ξέβρασε η θάλασσα.

Δεν θυμάμαι ποιος μου έδωσε

το φιλί της ζωής  δυο χέρια μόνο

να με σηκώνουν. Μια αγκαλιά

χαμόκλαδα, θάμνοι ευώδεις,

αργιλώδης γη τραχεία,

πλαγιασμένος σε έναν ίσκιο

σφυρίζω το δικό μου σκοπό

στα κρίταμα και τ’ αλμυρίκια.

Στάζων άλμην κι αφρόν

εν συνειδήση ιχθύος.

4Χ4, Πικραμένος 2019