Όσο και να χτίζεις με σίδερο και με μπετόν είσαι κατά
βάθος ένα τουρκόσπιτο.
Τα χρόνια πέφτουν πάνω σου σηκώνοντας ένα σύννεφο
σκόνη. Μέσα από το οποίο περνάει βήχοντας η Ιστορία.
Γιατί το χιόνι σου είναι βαρύ σα μάρμαρο; Γιατί τα περι-
στέρια που τσιμπάνε το χόρτο σου φεύγουν μουγκρίζοντας;
Είσαι ένας δίσκος των 33 στροφών που γυρίζει στις 78.
Ένα γαλάζιο λεωφορείο με βουλιαγμένο το φτερό.
Ελλάδα ποια δάχτυλα χώνονται στο λαιμό σου; Σκυμμένη
επάνω μου ξερνάς αίμα και αιωνιότητα.
Τα γόνατα της Ρωξάνης, Κέδρος 1987
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου